Rozdział 1. "Naszyjnik zniknął"

     Usłyszałam dźwięk mojego budzika i z niezadowoleniem podniosłam najpierw jedną powiekę, potem drugą. Poniedziałek. Och, nienawidzę. Jeszcze Rocky zadzwoniła do mnie w środku nocy. Dobrze, że ojciec nie słyszał. Cisza nocna po dziesiątej.
     Mieszkam na odludziu. Obok mnie: pole, ogródek, pole, asfalt. I tylko z tatą. Mój kochamy tata... Ale nieraz zbyt opiekuńczy. Mamy nie ma. Umarła dwa lata temu. Zabita we własnym domu. To znaczy sprawy nie wyjaśniono, nadal ją badają. Mogło to być: samobójstwo lub morderstwo. Jedyne, co mi po niej pozostało to naszyjnik. Zawsze go nosiła. Nigdy nie zdejmowała, gdy byłam mała uważałam, że jest czarodziejski i chroni ją przed zagrożeniami całego świata. Myliłam się.
    Dotknęłam opuszkami palców zdjęcie, na którym jestem ja i moi rodzice. Uśmiech zamienił się po chwili w tęsknotę za ukochaną matką.
    Przebrana i z plecakiem w ręce, zeszłam na dół. Szybko pożegnałam się z tatą i wsiadłam do mojego mercedesa. Wyjechałam z podjazdu i po pół godzinie byłam w szkole.
    Ze spokojem weszłam do klasy i zauważyłam tego nowego, siedział w ostatniej ławce obok Miley Hutchron. Był raczej skulony i odcięty od świata. Rocky miała rację, był przystojny. Nawet bardzo.
     Usiadłam obok mojej najlepszej przyjaciółki i chwilę pogadałyśmy o tym nowym. Po chwili wszedł nauczyciel i zadał nam zadanie. Parę minut później przypomniał sobie o uczniu.
     -Theo, podejdź i opowiedz coś o sobie - powiedział i skinął na ostatnią ławkę. Usiadł wygodnie na fotelu i przeglądał dziennik, gdy tamten podszedł do tablicy, potaknął głową.
     -Theo, jestem nowy. Przyjechałem tu z Włoch.
     -To daleko, dlaczego?
     -Chciałem nowego środowiska. Poznać nowych ludzi i tak dalej...
     -To wszystko?
     -Ta.
     -Usiądź.
I odszedł. Krótkie zapoznanie, ale ja nic nie mówię. Wzrok każdego wędrował za Theo. Nie mogli oderwać od niego oczu.
     Och, co za sensacja, zaironizowałam w myślach. Będą się nim bawić jak nowym misiem. Gdy im się znudzi po prostu odłożą na szafkę i zajmą się czymś innym. Potrzeba tylko czasu. Na niego może to trochę zająć... Jest piękny... znaczy się niebrzydki. Sama do siebie się uśmiechnęłam.
     Po lekcji, pan McVorth zawołał mnie i Theo do siebie.
     -Isabello, czy mogłabyś dać parę korepetycji Theo? Jest nowy i aktualny środek semestru drugiej klasy. Nie wiem ile pamięta ze szkoły we Włoszech, a ty jesteś najlepszą uczennicą w tej klasie. Więc zgadzasz się?
     Byłam zszokowana. Dlaczego ja? Nie mógł wybrać kogoś innego? I wcale nie jestem najlepsza! Tylko mam najwyższą średnią, ale to nic nie znaczy. Przynajmniej dla mnie...
     Przytaknęłam na znak, że rozumiem, ale on odebrał to jako potwierdzenia współpracy z Theo.
     -Och, to świetnie. To może umówicie się po lekcjach? A teraz zmykajcie na kolejne. - ponaglił nas wzrokiem. Ja ruszyłam się pierwsza ze zdziwieniem w oczach.
     -Panie przodem - powiedział mój nowy uczeń, i przepuścił mnie w drzwiach.
     -Nie musisz być miły -warknęłam. - Kiedy i gdzie? - Podniosłam brwi do góry.
     Głębokie i czarne jak otchłań oczy pochłonęły moje ciało. Czekałam na jego ruch wryta w ziemię. Wiem, że muszę odwrócić wzrok. Ale czy tego chcę?
     -Pasuje mi każda pora - odpowiedział lekko.
     -Yyy... Mnie też, oczywiście. To może w piątek o szesnastej?
     -Nie masz zajętych piątków?
     -Wal się. - po tych słowach odeszłam. Nie mam ochoty z nim rozmawiać, droczyć się. Wkurza mnie. Ot tak. A myślałam, że może będzie z niego fajny koleś. A tu co? Kolejne zawiedzenie.
     Pociągnął mnie mocno za ramię.
     -Przyjadę pod twój dom - oznajmił tylko i poszedł w inną stronę. Gdy się obróciłam przede mną wyrosła Rocky. Z nienacka.
     -O mój Boże! Przestraszyłaś mnie!
     -Sorry. Czy ty rozmawiałaś z Theo? - zapiszczała szeptem.
     -Tak. To palant. - Gdy zobaczyła jej minę, roześmiałam się lekko. - No co?
     -To jest - dramatyczna cisza w stylu mojej przyjaciółki - MEGA MEGA WIELKIE CIA... - Ręką zatkałam jej ustał i podprowadziłam do toalety.
    -Ciii - uciszyłam ją i zdjęłam rękę. - O co ci chodzi? Może i jest największym przystojniakiem w tej szkole...
    -Podoba ci się - znacząco uniosła brwi. Cofnęłam się i zaczęłam z niedowierzaniem kręcić głową.
    -Oczywiście, ze nie! Ogarnij się. I kończąc, rozmowa z nim była udręką. Arogancki snob i tyle. - Wzruszyłam ramionami.
     -Podoba ci się - powtórzyła z tym samym głupkowatym wyrazem twarzy.
     Złapałam się za głowę w teatralnym geście. Usłyszałyśmy dzwonek, i ja z załamaną miną, a Rocky z bananem na ustach, weszłyśmy do sali od chemii.


                                                      *
     Lekcje skończyły się w zawrotnym tempie z moimi myślami. Czas nie doganiał ich. Chyba z tysiąc razy wyobrażałam sobie nasze spotkanie. Ja i Theo. W jednym domu. W jednym pokoju. Raczej sami. Ojciec pewnie będzie w pracy. No, już to widzę...
     Weszłam do domu i rzuciłam kluczyki w holu.
     -Już jestem  -zawołałam, lecz nie usłyszałam odpowiedzi.  W kuchni nie było nikogo. Naczynia po śniadaniu w zlewie. Salon czysty; pokój, biuro także. Więc gdzie on jest?
     Wyciągnęłam komórkę i nacisnęłam szybkie wybieranie do taty. Nie odpowiada. Cholera. Spokojnie, pewnie poszedł do pracy,bo go zwołali i zapomniał zostawić dla mnie karteczki.
     Moja mama ma pewną historię związaną z domem... i była wtedy sama. Jak ja teraz. Przeszłam do swojego pokoju i przebrałam się w mojej łazience. Po czym zaczęłam odrabiać zadania domowe.
     Po upływie krótkiego czasu zaczęłam słyszeć stłumiony głos z szafy. Dziwne. Pewnie mam jakieś przesłyszenia. Ale postanowiłam sprawdzić, otwierając szafę niby swobodnie, niby spięta. Liczyłam z jednej strony na najgorsze. A jak tam będzie porywacz czy ktokolwiek inny?
     Dobra, otwarłam szafę i zobaczyłam tam... mojego tatę! Związanego i skulonego w głębi, poniważ szafa jest dość duża w środku.
     -Tato! - krzyknęłam i zdjęłam mu szmatkę z ust. odetchnął głęboko i wyciągnął w moją stronę ręce związane sznurkiem. - Co się stało? Kto cię związał? - Gorączkowy wymyślałam najgorsze scenariusze, jak zawsze w takich sytuacjach.
     Wyczołgał się z szafy i przytulił mnie. Sznury lekko opadły na ziemię. Nikt nie zwracał na nie uwagi. Teraz liczył się tylko tata.
     -Chciałem trochę popracować nad nowym projektem i nagle ktoś mnie zaskoczył od tyłu. - Urwał na chwilę i głośno przełknął ślinę na wspomnienie. - Uderzył mnie w głowę, ale jak wiesz, mam ją mocną. - Lekki uśmiech posłał w stronę ściany, bowiem nie patrzał mi w oczy. - I wtedy zerknąłem na niego. To był ułamek sekundy. Spostrzegłem tylko, że miał czarną kominiarkę, wysoki, szczupły. Później jednak jeszcze raz dostałem. Próbowałem walczyć, ale energia zeszła z mojego ciała. Przywlókł mnie tutaj. Przeszukał twój pokój. - Zaczęłam się rozglądać, czy czegoś zabrakło. - Niestety, zabrał naszyjnik mamy. - Spuścił głowę. - A ja nie mogłem nic zrobić. Krzyczałem, lecz nikt mnie nie słyszał. Następnie związał mnie i w sadził do szafy.
     Z wrażenia usiadłam na skraju łóżka. Natychmiast wstałam i podeszłam do toaletki, na której jest szkatułka, w której powinien być zwinięty w papier naszyjnik. Szukałam, moje małe palce wsadzałam w każdy zakamarek. Nigdzie, nigdzie go nie ma. Moje oczy się zamazały. Pod zamkniętymi powiekami poczułam ciepłą łezkę. Jedyna pamiątka po mojej mamie.
     Za mną stanął tata i przytulił mnie. Cała drżałam. Odwróciłam się w jego stronę i położyłam głowę na ramieniu. Mama. Naszyjnik. Te dwa słowa kłębiły się w mojej głowie. Lecz drugie gdzieś uciekało. Dalej, w przestrzeń. Muszę się otrząsnąć. Jeszcze pokażę temu, kto odważył się schować mojego tatę i odebrać mi jedyną pamiątkę.
     Odsunęłam się od ojca. Jego twarz nie wyrażała nic. Kompletnie. Za to moja pewnie wszystko: złość, rozpacz.
     -Muszę jeszcze dokończyć odrabiać zadania domowe - wykrztusiłam.
     -Isabello, uspokój się. Porozmawiajmy... - zaczął.
     -O czym? O mamie?! Po co? Żeby przywołać wspomnienia? Nie mam zamiaru! - krzyknęłam całą swoja energią. - Wyjdź - oznajmiłam już spokojnie.
     -Isabello...
     -Powiedziałam: wyjdź!
     Gdy tylko wyszedł, położyłam się na brzuchu i zaczęłam ryczeć jak idiotka. Ale trzeba się ogarnąć! Życie nie kończy się na śmierci najbliższej osoby! Teraz muszę tylko załatwić tego kolesia. Mam swój nowy cel: zabiję go.
     Nawet nie wiem, skąd mam takie pomysły. Ja, wzorowa uczennica najlepszej szkoły, mam zamiar kogoś zabić? Ha! To niedorzeczne! Nawet w najśmielszych snach tego sobie wyobrazić nie mogę. Odepchnęłąm tamtą myśl. I teraz powiedziałam sobie, ale do niego:
     -Odegram się. - Cała złość wyleciała ze mnie, jak powietrze z balonika, po przebiciu szpilką.
     Odrobiłam zadanie, schowałam książki i ułożyłam się do snu około dwudziestej drugiej. Nadal słyszałam swoje słowa: "Odegram się". I tak w kółko. Wreszcie nadszedł sen i mogłam się odprężyć.